Infowar

Σκεφτόμαστε πόσο βαρύ είναι να κουβαλάς στο οικογενειακό σου δέντρο έναν αρνητή στράτευσης, το τραύμα του Ολοκαυτώματος και κάτι περσικά χαλιά.

Και επιβεβαιώνουμε ότι αυτή η τρομοκρατική επίθεση του Ισραήλ είχε σχεδιαστεί χρόνια πριν από τη στρατιωτική επίθεση της Χαμάς στη Γάζα.

Αναρωτιόμαστε εάν εν μέσω ενός εγκλήματος όπως η γενοκτονία που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι σωστό να ασχολείσαι με ένα έγκλημα του παρελθόντος. Και καταλήγουμε ότι το αίμα είναι κοινό και κάποια στιγμή θα σε πνίξει.

Όχι γιατί συμπαθούμε τις οργανώσεις με θρησκευτικές καταβολές, αλλά γιατί φοβόμαστε ότι ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός ίσως και να έχει πέσει λίγο πιο χαμηλά από αυτές.

Παρακολουθούμε τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, να ανακοινώνει ότι φέτος ο εορτασμός των Χριστουγέννων θα ξεκινήσει την πρώτη Οκτωβρίου και σκεφτόμαστε ότι ο καπιταλισμός το κάνει αυτό από τη δεκαετία του ’70.

Θυμόμαστε έναν ραδιοφωνικό σταθμό στη Ρουάντα που συνόδευε με πολύ ωραίες μουσικές τη σφαγή των Tούτσι πριν από 30 χρόνια. Υποπτευόμαστε ότι δεν ήταν πολύ ευγενικό για τους δικαστές της Νυρεμβέργης να διατάξουν την εκτέλεση ενός εκδότη και δημοσιογράφου – αλλά μπορεί και να ήταν.

Μεταφερόμαστε στο Σικάγο του 1968, όπου τότε όπως και τώρα, διεξαγόταν το Συνέδριο του Δημοκρατικού κόμματος. Τότε με φόντο τον πόλεμο του Βιετνάμ, τώρα με φόντο τη γενοκτονία στη Γάζα.

Και βρήκαμε ένα τέτοιο συγκρότημα στο πρόσωπο των Kneecap.

Αναρωτιόμαστε αν είναι πιο τρομοκράτες από το Νέλσον Μαντέλα, πιο θρησκευόμενοι από το Νετανιάχου και πιο αντισημίτες από τον Γεωργιάδη και τον Πλεύρη… το μπαμπά Πλεύρη.

Παρακολουθούμε μία νέα σκηνή Παλαιστίνιων κωμικών που τολμούν να τα βάλουν με θεούς και δαίμονες — και κάποτε κερδίζουν και κάποτε χάνουν.

Ακούμε ένα παιδί που γεννήθηκε σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο στη Λίμα του Περού να μεγαλώνει στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης — και εκεί να δίνει τις μεγαλύτερες ραπ μάχες της ζωής του.

Αναρωτιόμαστε τι θα σκεφτόταν ο Κάφκα αν γνώριζε ότι κάποιοι αγνόησαν την τελευταία του επιθυμία να καταστρέψουν όλα τα έργα του και τον έκαναν διάσημο μετά θάνατον παρά τη θέλησή του.

Παρακολουθούμε την πολιτική διαδρομή ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού και του 21ου αιώνα, και τη βρίσκουμε προκλητικά λίγη.

Συζητάμε για τάγματα εφόδου, δισεκατομμυριούχους και εξαναγκαστική παρακολούθηση της τηλεοπτικής σειράς «The Simpsons».

Ακούμε τραγούδια που έχουν φτάσει στις πρώτες θέσεις των ισραηλινών charts και αναρωτιόμαστε γιατί τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια έχουν μια πολύ συγκεκριμένη αναφορά στην εβραϊκή Βίβλο.

Παρακολουθούμε έναν Iσραηλινό καθηγητή που περιφέρεται στο γρασίδι σαν την κοκινoσκουφίτσα με εγκεφαλικό στο δάσος και υποπτευόμαστε ότι εκφράζει το σύγχρονο πρόσωπο του ισραηλινού κράτους.

Πραγματοποιούμε ένα ταξίδι στην πολιτική και τη φιλοσοφία της μουσικής του χωρίς να ακούσουμε σχεδόν κανένα δικό του κομμάτι -- συζητάμε για τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν.

Συζητάμε για τις επτά δεκαετίες ύπαρξης του AIPAC, του ισχυρότερου ισραηλινού λόμπι στην Ουάσιγκτον, και θυμόμαστε ότι γεννήθηκε για να συγκαλύψει ένα έγκλημα.

Αναρωτιόμαστε γιατί όλοι νομίζουν ότι η Γερμανία απολογείται για τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που πραγματοποιεί σχεδόν κάθε 40 χρόνια, ενώ δεν συμβαίνει ποτέ αυτό.

Ακούμε μερικά τραγουδάκια για τα 75 χρόνια του ΝΑΤΟ — μία εξαιρετική ιδέα του επικεφαλής των SS, Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος όμως δεν έζησε για να δει την υλοποίησή της.