Enateniseis

Ξέρω καλά πώς είναι να είσαι προσκολλημένος σε κάτι, να τα δίνεις όλα, να το σκέφτεσαι συνέχεια, να προσπαθείς με όλο και περισσότερο πάθος αλλά τα αποτελέσματα να μην έρχονται, αντιθέτως να νιώθεις ότι η ζωή όλο σε απογοητεύει και δεν σου δίνει αυτό που δικαιούσαι. Αυτό σε αναστατώνει και σε αγριέυει γιατί πιθανότατα θεωρείς δεδομένο ότι ο πνευματικός, ψυχικός ή σωματικός σου κάματος θα έπρεπε να έχει τα ανάλογα αποτελέσματα. Λειτουργεί όμως έτσι η ζωή; Κι αν ακόμα πει κάποιος ότι αυτό ισχύει με τα άψυχα αποκτήματα, ισχύει το ίδιο με τις σχέσεις με τα έμβια όντα; Που το καθένα αντιπροσωπεύει στην κυριολεξία ένα διαφορετικό σύμπαν με άπειρες δικές του σκέψεις, ανάγκες, βιώματα κ.ο.κ; Είναι οι σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους απλές επιδιώξεις και στόχοι ή μήπως κάτι πολύ ευρύτερο, κάτι που δεν μπορεί να αποκτηθεί ούτε να επιτευχθεί; Και τελικά όταν είμαστε σε απόγνωση ή σε έντονο άγχος πόσο περιορισμένοι είμαστε σε σχέση με συναισθήματα χαράς, αισιοδοξίας, πόσο διαφορετικά φαντάζουν όλα; Δεν είναι στο χέρι